Dat hormonen je op de meest onverwachte momenten totaal kunnen overvallen heb ik laatst maar weer aan den lijve ondervonden. Samen met mijn lieve vriendin gingen we even terug in de tijd, naar een festival met muziek uit onze jeugdjaren, the 90’s!
We lopen het veld op, daar waar de heerlijke 90’s beats uit de speakers galmen. Het is nog relatief rustig, maar er staan al aardig wat groepjes mensen mee te bewegen. Nog niet zo uitbundig, maar aan het aantal bladjes bier te zien zal dat niet heel lang meer duren.
Ik laat mijn blik vanachter mijn zonnebril even over de mensen gaan en als vanuit het niets staat hij daar. Moeilijk te missen, want hij steekt er met kop en schouders boven uit. Lang, donkerblond, pretoogjes. Van schrik draai ik me om en durf me de eerstvolgende 10 minuten niet meer terug te draaien. “Hij staat daar”, zeg ik tegen mijn vriendin, die gelijk enthousiast zegt; “Oh, waar? Kom, dan gaan we hem even gedag zeggen”. Maar ik sta als aan de grond genageld en verzet geen stap. Mijn lijf reageert. Mijn hartslag in sky high, mijn maag draait zich om, mijn benen voelen zwaar en de adrenaline giert door mijn lijf.
Damn, wat is dit?
Heeft hij mij ook gespot? Heeft hij mij herkent? Er staan allemaal meiden om hem heen, dus dat zal wel niet. Al dansend (lees: licht wiebelend, want dit is verre van dansen) draai ik me steeds een stukje verder om. Ik doe net alsof ik de andere kant op kijk, maar ondertussen… Thank God voor die zonnebril!
Zo snel als hij daar ineens was, zo snel is hij weer weg. Maar nog voor ik me kan bedenken het van me af te zetten en mezelf gun een leuke middag te hebben staat hij daar, weer! Nu nog op geen 10 meer afstand! Ok, he’s still cute. Ik kan er niks anders van maken. Hoe heb ik hem kunnen laten lopen, afwijzen? Precies 1 jaar geleden was hij daar ook. Ik ook. Op die plek. Iets later op de avond. I remember like it was yesterday…
Na enige twijfel alle moed bij elkaar geraapt en maar gewoon op hem afgestapt. Damn. Those. Eyes. Er staat me nog iets bij over op vakantie gaan. Valencia ligt in Spanje en Sardinië is Italië? Mijn benen voelen als elastiekjes en ik geloof dat als je heel goed zou kijken ik het spreekwoord ‘met knikkende knieën’ eer aan doe.
Wat is het wat die aantrekkingskracht veroorzaakt? Alles om je heen lijkt er niet meer toe te doen. Eén van die veroorzakers is oxytocine, een hormoon en neurotransmitter die een belangrijke rol speelt bij het verbinden van sociale contacten met gevoelens van plezier. Plezier? Hmm, daar kan ik wel wat verschillende definities voor bedenken….
De muziek, de zon, het sfeertje, het brengt mijn hoofd een beetje op hol. Het wakkert mijn verlangen nog meer aan. Ik geef me over aan het moment en ik bedenk me, het is nu of nooit!
Inmiddels springend door de menigte sta ik ineens weer voor hem en stel hem die ene vraag.
Tja, dát is wat hormonen met je doen!
Mascha Custers 21 augustus 2016