Een paar weken geleden logeerden mijn dochter en ik bij mijn oom en tante in Duitsland. Zij wonen in een mooi en knus vrijstaand huis.

Als je daar ’s avonds buiten bent en naar boven kijkt (en het is helder) is de sterrenhemel adembenemend.✨️

Het was voor mijn dochter, van bijna 2,5 jaar, de eerste keer dat wij daar logeerden.
 
Het naar bed gaan is bij haar altijd een ding. We volgen een vast ritueel. Dus we waren gedurende de dag al een paar keer boven gaan kijken in de slaapkamer waar wij zouden slapen.
 
Op het oog niks mis mee. Ruim bed, kast, raam, onze eigen kussen en dekens mee. En een lamp.
Een slakkenlamp.
Ik dacht nog, dat vindt ze leuk!
Ze bekeek hem aandachtig en vond hem ook mooi.
‘Kan die aan?’, vroeg ze.

‘Ja, die kan aan’, zei ik.

Toen het rond 19.30 uur bedtijd was en wij ons slaapritueel volgden, kwamen we aan in de slaapkamer, waar we samen nog een liedje zongen, de dag doornamen en zij, na gemiddeld, een half uur bij mij in slaap valt.
Dit duurde nu al ruim een uur. Op zich niks mis mee. We zijn in een ander huis, andere indrukken en prikkels.
Als ze zo’n 10 minuten slaapt, kan ik haar zonder strubbelingen op bed leggen.
 
Nu begon ze gelijk te draaien en was ze binnen no time wakker. Ik ben naast haar gaan liggen en haar zachtjes over haar bolletje gaan kriebelen.
 
Ze bleef liggen, maar ik merkte aan alles dat haar lijfje vol van spanning was. Haar ogen gingen alle kanten op en bleven vaak even hangen op de slakkenlamp.
 
Toen ik haar na een klein half uurtje vroeg waarom ze niet kon slapen, kon ze daar eigenlijk geen antwoord op geven, maar ik zag de pruillip al komen.
 
‘Ben je verdrietig?’, vroeg ik.
En daar kwamen de tranen..
‘Kan je vertellen hoe het komt dat je verdrietig bent?’, vroeg ik.
‘Ben bang…’, zei ze.
 
Ok, toen kromp mijn moederhart wel even in elkaar. Maar tegelijk vond ik haar zo dapper dat ze durfde te vertellen dat ze bang was.
 
‘Wat maakt je bang dan?’, vroeg ik.
‘De lamp’, zei ze.
Dus toch die lamp.
‘Wat vind je eng aan de lamp?’, vroeg ik.
‘De slak’, zei ze.
‘Wat doet de slak?, vroeg ik.
‘Branden’, zei ze.
‘En wat zie je nog meer aan de slak?’, vroeg ik.
‘Geel, blauw, wit…’, zei ze.
‘Dat zijn mooie kleuren. Ben je niet meer bang als we de kleuren dan uit doen?’, vroeg ik.
‘Nee, dan is donker..’, zei ze.
‘Dus de slak geeft ons licht en mooie kleurtjes, waardoor het niet donker is. Zullen we hem dan aan laten en proberen of we kunnen gaan slapen?’, vroeg ik.
‘Ja…’, zei ze.
Vervolgens sliep ze binnen 5 minuten.
 
Angst is een slechte raadgever.
We zien, voelen en horen soms dingen die we niet willen zien, voelen en horen. Maar het is er.
 
Door er aandacht aan te geven, te erkennen dat het er is, te ontdekken waar het vandaan komt en hoe je ermee om kan gaan, geeft het rust en kan je het loslaten.
 
Dit is waar de Workshop GevoelsVerkenner jou ook bij kan helpen. Je kunt deze workshop ook individueel volgen.
 
 

Geef een antwoord