Toen mijn vriendin haar dochtertje werd geboren had ik niet voor mogelijk gehouden dat ze er na 6 dagen niet meer zou zijn.
Ik was erbij toen ze vertelde dat ze zwanger was, geheel onverwacht. Ze was in de zevende hemel. Wie had dat gedacht, toch op de natuurlijke weg zwanger worden. 9 maanden heeft ze haar veilig bij haar gedragen, is ze gegroeid en ontwikkelt tot het mensje dat zich hier op aarde mag gaan laten zien. ’s Morgens om 10 uur dient ze zich aan, het is tijd. Maar daar dacht Moeder Natuur anders over. Met spoed werd kleine Mia gehaald, zonder hartslag. Toch hebben ze haar hartje weer kloppende gekregen, maar haar hersentjes deden niet mee. 5 dagen van onzekerheid, onderzoeken, wachten, angst, verdriet en schuldgevoel volgden elkaar op. 
Machteloos voelde ik mij. Ik wilde haar steunen, er voor haar zijn, maar zij zit in Engeland en ik hier. Uiteindelijk stuurde ze mij het bericht dat ze besloten hadden de beademing te stoppen en dat ze hoopte dat Mia bij de engelen was om over haar te waken. Dat is een ding dat ik zeker weet, Mia zal altijd over haar vader en moeder waken.
De leegte en het gemis moeten ondragelijk zijn. Wat als..? Waarom..? Vragen die continu door mijn hoofd spoken. Het grijpt me naar de keel en maakt me intens verdrietig waar ouders het aan verdienen hun kindje, hun wondertje, te moeten verliezen. Het raakt me persoonlijk, omdat het gemis er bij mij ook is. Nog geen kindje, maar wel die diep gewortelde wens. Krijg ik ooit de kans om moeder te worden?
Mascha Custers 3 juni 2016