Het is deze week de week van de Depressie. Ik wil daar graag bewust bij stilstaan. Een depressie of depressief zijn komt vaker voor dan je wellicht denkt. Bijna 7% van de jongvolwassenen krijgt te maken met een depressie. Dat zijn ongeveer 35.000 jongeren tussen de 18 en 24 jaar. Uit eigen ervaring weet ik wat zo’n depressie met je doet en ik vind het dan ook belangrijk mijn steentje bij te dragen om het taboe te doorbreken en bespreekbaar te maken.
Wat is nou een depressie? Op internet vind je er talloze informatie over en toch durven veel mensen die last hebben van depressieve gedachten niet de stap te zetten om hulp in te schakelen. Vaak ook omdat ze zich in eerste instantie niet bewust zijn van wat zich in hun lichaam afspeelt. Een depressie komt veelal voort uit heftige gebeurtenissen en zelfs trauma’s uit het verleden. Deze stapelen zich als het ware op in je lichaam. Tot een moment dat je lijf de ballast niet meer kan dragen en je er eigenlijk toe dwingt stil te staan bij de gebeurtenissen en deze te verwerken en te accepteren.
Het doet me terugdenken aan mijn eigen depressie. Het was op een moment in mijn leven waarop veel gebeurtenissen samenkwamen. Ik was klaar met school, waar ik in voorgaande jaren enorm gepest was, en had ineens een ‘baan’ waarin dingen van mij verlangt en verwacht werden. De verkering met mijn toenmalige vriendje ging over en ik kreeg ook nog eens te horen dat ik door mijn vervroegde overgang nooit op de natuurlijke manier moeder zou worden. Mijn wereld stond op zijn kop. Ik had alle tegenslagen van de afgelopen jaren opgeslagen in de veronderstelling het allemaal wel aan te kunnen. Tot op dat moment. Mijn lichaam zei ho, tot hier en niet verder. Toch ga je er op een bepaalde manier nog tegenin. Je gaat door, als een overlevingsmechanisme. Het wordt ook min of meer van je verwacht (ook zo’n negatieve overtuiging). Maar toen was daar ineens die dag, dat ik letterlijk ‘nee’ zei en mijn lange bewustwordingsproces begonnen is.
Ik wil niemand ontmoedigen, maar dat proces heeft zeker 3 jaar geduurd. Waarin het eerst alleen maar slechter lijkt te gaan, omdat ik echt terugging naar de kern, naar mijn diepste punt van zijn. Daar lag mijn kracht en vond ik de antwoorden.
Wie ben ik?
Wat voel ik?
Wat doet het met me?
Wat heb ik nodig?
Waar wil ik heen?
Wat is mijn doel?
Hoe kan ik die bereiken?
Langzaam zag ik weer licht aan het einde van de tunnel en kreeg ik weer moed en hoop en nog meer drang dit te doen, puur voor mezelf, omdat ik het waard ben en omdat ik het verdien de beste versie van mijzelf te zijn!
Ik maak soms de vergelijking met een depressie in het weer. Daar spreken de meteorologen ook van een depressie als er noodweer op komst is. Het begint vaak klein, maar door stromingen en negatieve ladingen trekt een depressie meer en meer aan. Tot een moment waarop hij aan land komt en er geen houden meer aan is. Regen, storm, donder, bliksem en hagel. Alles komt eruit, de ontlading. Als de depressie voorbij is heeft de natuur tijd nodig om te herstellen. Het water vindt zijn weg de grond in. Takken van bomen zijn gebroken en moeten geruimd worden. Dakpannen waaien van de daken en moeten vervangen worden. Na zo’n heftige storm klaart de lucht op. Het ruikt buiten lekker fris en de bomen, bloemen en planten hebben weer een flinke slok water gehad, wat hun bladeren en bloemen weer laat stralen!
Dat is wat er bij jou ook gebeurd. Je ontlaad en de negatieve gedachten worden geruimd, waardoor je weer vol energie jouw weg kan vervolgen.
Dit is een heftig proces en gebeurd zeker niet van de een op andere dag. Daarom is het zo belangrijk je verhaal met iemand te delen. Er zijn vast mensen in je omgeving die je vertrouwt, vertel het hen. Geef aan dat je het niet meer weet. Zoek hulp bij iemand bij wie jij je prettig voelt en jezelf kan zijn. Geloof in jezelf en houd hoop. In een depressie besef je het niet, maar ik ben er van overtuigd dat iedereen, die een depressie doormaakt, hier uiteindelijk sterker, rustiger en bewuster uitkomt, omdat jouw lijf je heeft doen inzien wat voor jou echt belangrijk is in het leven.
Je kan het, ik geloof ik jou!
Mascha Custers 30 september 2016