Ik was laatst op het strand en het deed me herinneren aan mijn vakanties aan zee. Griekenland, Turkije, Ibiza. Het mooie weer, de tinteling van de warme zon op mijn huid, het water over mijn voeten en het genieten van de ondergaande zon. De zilte zeelucht prikkelt mijn neus en doet me terugverlangen naar die tijd.
Ik hoor de golven van ver aan komen rommelen en brommen, alsof er een berg stenen onder ligt die over elkaar heen wrijft. Het omslaan van de soms immense golven geeft een bijna sissend geluid, wat uiteindelijk uitvloeit tot stilte op het strand. Het is prachtig om te zien als golven vanuit oneindig lijken te komen, vanuit het niets ontstaan. De een nog hoger dan de ander en met witte kragen vlak voor het strand omslaan en langzaam uitstromen, precies tot aan mijn voeten.
Eenzaam staat er een paal in zee.
De golven vloeien er moeiteloos omheen. Het witte schuim hoopt zich op sommige stukken op tot kringen en lange slingers op het zand. Een windvlaag bezorgt me kippenvel op mijn huid en plots voel ik een golf over mijn voeten stromen. Het voelt koud, maar zacht en fris tegelijk. Het schuim aait bijna mijn voeten. Ik voel me vrij en rustig en ben op een plek waar ik graag ben. Als ik mijn lippen aflik proeft het zout. Een hoge golf spat tegen me aan…splatsch…en mijn broek is nat. 
Mascha Custers 10 juni 2016